بیچاره ایران من

ما نمیذاریم وطن تنها بشه 

آسمون حریر خفاشا بشه 

نمیذاریم روی این خاک عزیز 

سایه ی غریبه ای پیدا بشه 

این روزها چیزی ندارم بگویم. 

این روزها همه اش خاطره است. 

خاطره ی امید و کارناوالهای شادی خیابانهای تهران و همدلی. 

این روزها فهمیدم معنی اش چیست اینکه "آنچه فکر نمیکردم شد". 

این روزهای ایرانی غمگین است. 

این روزها سالروز روزهایی است که درونمان دودستگی ایجاد شد و چه ساده بودیم ما که گذاشتیم. 

این روزها بود که تاریخ پر فراز و نشیب ایران مان باز هم اوج و حضیضی دیگر را در خود ثبت کرد. 

این روزها بوی اشک و فلفل و خون بود در خیابان.  

این روزها آمدیم که بترسیم،اما نه،ما همه با هم هستیم.

این روزها ما و خواهران و برادرانمان به جان هم افتادیم چون نیاموخته ایم همدلی را،وطن پرستی را... 

این روزها مادری بی دختر شد و فرزندی بی پدر. 

این روزها جبهه ی آدمها ازشان معلوم بود...چقدر زشت... 

این روزها من بغض کردم تا تو کتک نخوری،تو بغض کردی چون من و تو روبروی هم ایستادیم. 

این روزها ایران دو نیم شد.ایران من،ایران تو،ایران ما... 

این روزها من گریستم چون ترسیدند همه و خشمگین شدند همه و نگاهها پر شد از کین و نفرت. 

کاش این روزها را وطنم طور دیگری در تاریخش ثبت میکرد...